Cittasaṃtoṣatriṃśikā
Dreißig Verse zur Beruhigung des Geistes
ॐ नमः शङ्कराय स्वस्वभावाय ।
Oṃ namaḥ śaṅkarāya svasvabhāvāya |
Gruß (namaḥ) an Śaṅkara (śaṅkarāya),
die eigene wahre Natur (sva-sva-bhāvāya)! |
ॐ
लोकोत्तरानुभवसस्मितघूर्णमान-
स्वानन्दसुन्दरविनिर्मलनिर्निमेषा ।
यत्स्फारतः पशुरपीश्वरताम् उपैति
सा कापि दृग्विजयते गुरुपङ्गवानाम् ॥१॥
Oṃ
Lokottarānubhavasasmitaghūrṇamāna-
svānandasundaravinirmalanirnimeṣā |
Yatsphārataḥ paśurapīśvaratām upaiti
sā kāpi dṛgvijayate gurupaṅgavānām || 1 ||
Erhaben (vijayate) ist (sā) der unbeschreibliche (kā-api) Blick (dṛk) des höchsten aller Gurus (guru-paṅgavānām), die unerschütterliche und vollkommen reine Schönheit der eigenen Glückseligkeit, die mit einem Lächeln transzendentaler Erfahrung einhergeht (loka-uttara-anu-bhava-sasmita-ghūrṇa-māna-sva-ānanda-sundara-vi-nirmala-nirnimeṣā). Durch sein Strahlen (yat-sphārataḥ) erlangt (upaiti), selbst (api) ein Gebundener (paśuḥ) göttliche Überlegenheit (īśvaratām). || 1 ||
दिष्ट्या भवानलशिखाशततापतप्तं
जन्माटवीषु विषमासु कदर्थितं यत् ।
चेतस्तदेतदधुनामलचित्सुधाब्धि-
मध्ये निमग्नमसमां भजते प्रशान्तिम् ॥२॥
Diṣṭyā bhavānalaśikhāśatatāpataptaṃ
janmāṭavīṣu viṣamāsu kadarthitaṃ yat |
Cetastadetadadhunāmalacitsudhābdhi-
madhye nimagnamasamāṃ bhajate praśāntim || 2 ||
Derselbe (tat) Geist (cetas), der (yat) einst von der Hitze hunderter Flammen des Feuers der weltlichen Existenz versengt (etad…bhava-anala-śikhā-śata-tāpa-taptam), und durch das Umherirren durch die unentrinnbaren Wälder der Geburt (und Wiedergeburt) (jan-ma-aṭavīṣu…viṣamāsu) gequält wurde (kadarthitam), ist nun (adhunā) -durch Glück- (diṣṭyā) in das Zentrum des Nektar-Ozeans des Reinen Bewusstseins (amala-cit-sudhā-abdhi-madhye) eingetaucht (nimagnam), wo er unvergleichliche (asamām) Beruhigung (praśāntim) genießt (bhajate). || 2 ||
व्यामूढमन्थमिव संशयदोषदुष्टं
चेतो यदेतदभवद्भवदुःखपात्रम् ।
जातं तदद्य गुरुपादसरोजसेवासञ्जात-
निर्मलविबोधमहाप्रकाशम् ॥३॥
Vyāmūḍhamanthamiva saṃśayadoṣaduṣṭaṃ
ceto yadetadabhavadbhavaduḥkhapātram |
Jātaṃ tadadya gurupādasarojasevāsañjāta-
nirmalavibodhamahāprakāśam || 3 ||
Dieser (etat) Geist (cetas), der (yat) wie (iva) ein brodelnder Wirbelsturm der Betäubung ist (vyā-mūḍha-mantham), infiziert mit der Dunkelheit der Zweifel (saṃśaya-doṣa-duṣtam), war einst (abhavat) erfüllt vom Schmerz der weltlichen Existenz (bhava-duḥkha-pātram); jetzt (adya) strahlt er (jātam) als die (tat) Große Erleuchtung makellosen Bewusstseins, geboren aus der Verehrung der Lotusfüße des Gurus (guru-pāda-saroja-sevā-sañjāta-nirmala-vibodha-mahā-prakāśam). || 3 ||
सङ्कोचमाश्रितवतो निबिडम् विमोहात्
यस्याभवद्भयमिहेन्द्रियपर्वगेभ्यः ।
चेतस्तदाप्य विमलोर्जितसंविदाज्ञां
निःशङ्कमद्य रमते विषयातवीषु ॥४॥
Saṅkocamāśritavato nibiḍam vimohāt
yasyābhavadbhayamihendriyaparvagebhyaḥ |
Cetastadāpya vimalorjitasaṃvidājñāṃ
niḥśaṅkamadya ramate viṣayātavīṣu || 4 ||
Der (tat) Geist (cetas) suchte aus Verblendung heraus (vimohāt) Zuflucht (āśritavataḥ) in kompakter (nibiḍam) Kontraktion (saṅkocam) vor dem, was (yasya) ihn einst (abhavat) hier in dieser Welt (iha) erschreckte (bhayam) als es die Knoten der Sinne durchdrang (indriya-parvan-gebhyaḥ). Aber nachdem er den kristallklaren Befehl der Kraft des Bewusstseins (vimala-urjita-saṃvid-ājñām), erhalten hat (āpya), ist er nun (adya) von Angst befreit (niḥśaṅkam), da er sich daran erfeut (ramate), im Wald der Sinnesobjekte umherzustreifen (viṣaya-atavīṣu). || 4 ||
कन्दर्पबाणविषमं हरिणेक्षणाभिः
पीतं हतं कवलितं मुषितं यदासीत् ।
तत्पात्रतामुपगतं परमोक्षलक्ष्मि-
प्रेमामृताप्लुतकटाक्षपरम्परणात् ॥५॥
Kandarpabāṇaviṣamaṃ hariṇekṣaṇābhiḥ
pītaṃ hataṃ kavalitaṃ muṣitaṃ yadāsīt |
Tatpātratāmupagataṃ paramokṣalakṣmi-
premāmṛtāplutakaṭākṣaparamparaṇāt || 5 ||
(Dieser Geist) war einst (āsīt) vergiftet durch die Pfeile der Anhaftung (kandarpa-bāṇa-viṣamam) und hypnotisiert (pītam), zerstört (hatam), verschlungen (kavalitam) und beraubt (muṣitam) von Frauen mit Gazellenaugen (hariṇa-īkṣa-nābhiḥ). Doch nun (tat) empfängt (upagatam) er (yat)(Illumination) (pātra-tām) erfüllt von einer ununterbrochenen Kaskade gnädiger Blicke, getränkt vom Nektar göttlicher Liebe, die das höchste Glück namens Befreiung schenkt (para-mokṣa-lakṣmi-prema-amṛtā-pluta-kaṭākṣa-param-paraṇāt). || 5 ||
क्लिष्टं यदेतदभवज्जपकष्तयोग-
प्राणप्रवाहविनिरोधकदर्थनाभिः ।
चेतस्तदद्य परमाद्वयसामरस्य-
सञ्जातसंमदरसासवमत्तमास्ते ॥६॥
Kliṣṭaṃ yadetadabhavajjapakaṣtayoga-
prāṇapravāhavinirodhakadarthanābhiḥ |
Cetastadadya paramādvayasāmarasya-
sañjātasaṃmadarasāsavamattamāste || 6 ||
Dieser (etat) Geist (cetaḥ), der (yat) einst (abhavat) durch die Qual der Unterdrückung des Prāṇa-Flusses und durch die schwierige Praxis des Wiederholens (Mantras usw.) (japa-kaṣṭa-yoga-prāna-pravāha-vinirodha-kadarthanābhiḥ) geplagt war (kliṣṭam); kommt nun, berauscht vom Geschmack des Saftes der Freude, der aus der höchsten Nicht-Dualität geboren wurde (tat…parama-advaya-sāmarasya-sañjāta-saṃmada-rasa-āsava-mattam…āste…adya), zur ruhe (āste). || 6 ||
यो भेदतीव्रशिशिरप्रसरोपघात-
भीतो मनोमधुकरो हतशक्तिरासीत् ।
आसाद्य सो’ द्य शिवधाममधुं सदास्ते
संविल्लताकुसुमसौरभपानमत्तः ॥७॥
Yo bhedatīvraśiśiraprasaropaghāta-
bhīto manomadhukaro hataśaktirāsīt |
Āsādya so’ dya śivadhāmamadhuṃ sadāste
saṃvillatākusumasaurabhapānamattaḥ || 7 ||
Der Kraft beraubt (hata-śaktiḥ), war der (saḥ) Geist (manaḥ) einst (āsīt) eine Biene (madhu-karaḥ), die (yaḥ) den Schaden fürchtete, den der eisige Sturm der Dualität anrichtete (bheda-tīvra-śiśira-pra-sara-upaghāta-bhītaḥ). Doch nun (adya), da er die wahre (sat) Nektar-Wohnstätte Śivas erreicht (śiva-dhāma-madhum), ist er (āste) berauscht vom Duft, den die Blume der Ranke des Bewusstseins verströmt (saṃvid-latā-kusuma-saurabha-pāna-mattaḥ). || 7 ||
त्यक्तस्वतन्त्रनिजरूपमहाप्रभावं
यत्कर्मबिन्दुधरनीषु विलीनमासीत् ।
स्वच्छप्रभाप्रसरपूरितसर्वलोकं
चेतश्चिदम्बरपदेन तदस्य माति ॥८॥
Tyaktasvatantranijarūpamahāprabhāvaṃ
yatkarmabindudharanīṣu vilīnamāsīt |
Svacchaprabhāprasarapūritasarvalokaṃ
cetaścidambarapadena tadasya māti || 8 ||
Der Geist (cetaḥ), der (yat) einst (āsīt) in weltlichen Aktivitäten (karma-bindu-dharanīṣu) verloren war (vilīnam), da er der höchsten Herrlichkeit seiner eigenen freien Natur beraubt war (tyakta-sva-tantra-nija-rūpa-mahā-pra-bhāvam), nimmt (jetzt) die (tat) ganze Welt als den Himmel des Bewusstseins vollkommen von Seinen transparenten Strahlen erleuchtet (cit-ambara-padena…asya..svaccha-pra-bhā-pra-sara-pūrita-sarva-lokam) wahr (māti) || 8 ||
यत्नेन वाञ्छितमनल्पविकल्पजाल-
विग्नैस्तिरस्कृतमवापन यत्प्रवेशम् ।
दुर्बेदभिन्नविषमार्गलभिन्नमार्गं
चेतस्तदद्य रमते शिवमन्दिरान्तः ॥९॥
Yatnena vāñchitamanalpavikalpajāla-
vignaistiraskṛtamavāpana yatpraveśam |
Durbedabhinnaviṣamārgalabhinnamārgaṃ
cetastadadya ramate śivamandirāntaḥ || 9 ||
Der (tat) Geist (cetaḥ), der einst (na) nicht in der Lage war (avāpa) den Pfad -der frei von schrecklichen und unüberwindbaren Hindernissen ist- (dur-bheda-bhinna-viṣama-argala-bhinna-mārgam…yat) zu betreten (praveśam), da er selbst wenn er mit Mühe (yatnena) gesucht wurde (vāñchitam) im ruhelosen Netz zahlloser Gedanken (analpa-vikalpa-jāla-vighnaiḥ) verborgen war (tiraskṛtam), erfreut sich nun (adya) daran, im Tempel Śivas (śiva-mandira-antaḥ) umherzustreifen (ramate). || 9 ||
योगव्रतादिनियमैरुपसेवितापि
नावाप दर्शनपथं किल यस्य जातु ।
सम्वित्प्रिया सुभगमूर्जितभाग्यसम्पच्-
चेतस्तदद्य न जहाति मुहूर्तमेकम् ॥१०॥
Yogavratādiniyamairupasevitāpi
nāvāpa darśanapathaṃ kila yasya jātu |
Samvitpriyā subhagamūrjitabhāgyasampac-
cetastadadya na jahāti muhūrtamekam || 10 ||
Obwohl (api) dem Geliebten (priyā) Bewusstsein (samvit) mit Einschränkungen wie Yoga, Gelübde usw. (yoga-vrata-ādi-niyamaiḥ) gedient wurde (upa-sevitā), ist Sie offensichtlich (kila) nie in das Sichtfeld (darśana-patham) des Geistes (yasya) eingetreten (na...avāpa...jātu). (Aber) dieser Geist (cetaḥ) hat jetzt (adya) so viel Glück (subhagam), dass er endlich von Glückseligkeit erfüllt ist (ūrjita-bhāgya-sampat), welche ihn (tat) keinen (na) einzigen (ekam) Moment (muhūrtam) verlässt (jahāti). || 10 ||
दुःखैकसार इति भीम इति प्रयत्नात्-
संसार एष किल यस्य बभूव हेयः ।
दिष्ट्या स एव परचिद्रससामरस्य-
सञ्जीवितः श्रयति तस्य विमुक्तिसाम्यम् ॥११॥
Duḥkhaikasāra iti bhīma iti prayatnāt-
saṃsāra eṣa kila yasya babhūva heyaḥ |
Diṣṭyā sa eva paracidrasasāmarasya-
sañjīvitaḥ śrayati tasya vimuktisāmyam || 11 ||
Dieser (eṣaḥ) schreckliche (bhīmaḥ) Saṃsāra (saṃsāraḥ), in dem nur Leid fließt (duḥkha-eka-sāraḥ…iti…iti), wurde einst als etwas angesehen (babhūva), das durch fortwährende Anstrengung (prayatnāt) aufgegeben werden muss (kila-yasya…heyaḥ). (Doch jetzt), wird sogar dieser (saḥ…eva) glücklicherweise (diṣṭyā) im Einssein mit dem Geschmack des Höchsten Bewusstseins erleuchtet (para-cit-rasa-sāmarasya-sañjīvitaḥ), und als endgültige Befreiung (tasya…vimukti-sāmyam) erkannt (śrayati). || 11 ||
तृष्णाकरालकरवालविलुप्यमानं
यद्विस्मृतात्मविभवं कृपणं बभूव ।
उच्चैरकिञ्चनतयापि तदद्य चेतः
स्वात्मावमर्शपरहर्षमुदारमास्ते ॥१२॥
Tṛṣṇākarālakaravālavilupyamānaṃ
yadvismṛtātmavibhavaṃ kṛpaṇaṃ babhūva |
Uccairakiñcanatayāpi tadadya cetaḥ
svātmāvamarśaparaharṣamudāramāste || 12 ||
Der Geist (cetaḥ), der einst (babhūva) vom schrecklichen Schwert der Begierde erschlagen wurde (tṛṣṇā-karāla-karavāla-vilupyamānam), seine eigene Kraft vergaß (yat…vismṛta-ātmā-vibhavam) und ins Elend stürzte (kṛpaṇam), ruht (tat…āste) nun (adya), obwohl (api) völlig notleidend (uccair…akiñcanatayā…api), in erhabener Freude (udāram), höchst erfreut über die Realisation seines wahren Wesens (sva-ātmā-avamarśa-para-harṣam). || 12 |
कस्यो’र्जितस्य सुकृतस्य फलं तदेतत्
पुण्योदयस्तव कुतो’यमनन्यलभ्यः ।
संविच्छ्रिया गलितभेदविकल्पया यद्
एकं मुहूर्तमपि नैव विमुच्यसे त्वम् ॥१३॥
Kasyo’rjitasya sukṛtasya phalaṃ tadetat
puṇyodayastava kuto’yamananyalabhyaḥ |
Saṃvicchriyā galitabhedavikalpayā yad
ekaṃ muhūrtamapi naiva vimucyase tvam || 13 ||
Die Frucht (phalam) welcher (kasya) wichtigen (ūrjitasya) wertvollen Tat (sukṛtasya) ist (tat) dies (etat)? Und woher (kutas) fließt (ayam) dieses heilige Erwachen (puṇya-udayaḥ), das niemand sonst erreicht hat (ananya-labhyaḥ), in dir (oh Geist!) (tava)? Denn wenn sich die Gedanken über die Dualität auflösen (galita-bheda-vikalpayā), bist du (tvam) wahrlich (eva) keinen (na) einzigen Augenblick (yat…ekam…muhūrtam…api) der Schönheit des Bewusstseins (saṃvit-śriyā) beraubt (vimucyase). || 13 ||
वर्तामहे क्वचन नाम न चित्त दिष्ट्या
वर्धामहे वयमहो मुदिता भवामः ।
यत्त्वां सखे परनिरुत्तरशैवसम्पत्-
सम्भोगमन्थरतरं परिलोकयामः ॥१४॥
Vartāmahe kvacana nāma na citta diṣṭyā
vardhāmahe vayamaho muditā bhavāmaḥ |
Yattvāṃ sakhe paraniruttaraśaivasampat-
sambhogamantharataraṃ parilokayāmaḥ || 14 ||
Oh Geist (citta)! Unser lieber Freund (sakhe)! Wo (kvacana) existieren (vartāmahe) wir wahrlich (nāma) nicht (na)? Ah (aho)! Aufgrund dieses Glücks (diṣṭyā) fühlen wir uns belebt (vayam-vardhāmahe) und sind (bhavāmaḥ) freudvoll (muditāḥ)! Wir sehen dich (tvām) sehr entspannt, und erfreut über die Höchste und unvergleichliche Verwirklichung von Śiva (para-niruttara-śaiva-sampat-sambhoga-manthara-taram…yat) überall (pari-lokayāmaḥ). || 14 ||
ध्यानेऽर्चने’पि न कदाचन काञ्चनापि
कुत्रापि निर्वृतिदशां बत यन्न लेबे ।
दिष्ट्या निमग्नमपि संव्यवहारमध्ये
चेतस्तदद्य न विमुञ्चति पारिपूर्ण्यम् ॥१५॥
Dhyāne'rcane’pi na kadācana kāñcanāpi
kutrāpi nirvṛtidaśāṃ bata yanna lebe |
Diṣṭyā nimagnamapi saṃvyavahāramadhye
cetastadadya na vimuñcati pāripūrṇyam || 15 ||
Oh (bata)! Dieser (tat) Geist (cetaḥ) der (yat) weder (api) durch Reichtum (kāñcana) noch (api) während Meditation (dhyāne) oder Anbetung (arcane) niemals (na…kadācana) nirgendwo (kutra…api) Glück erlangt hat (nirvṛti-daśām), gibt nun (adya), Ah! (lebe) die völlige Zufriedenheit (pāri-pūrṇyam) glücklicherweise (diṣṭyā) auch dann (api) nicht (na) auf (vimuñcati), wenn er in weltliche Angelegenheiten (sam-vyavahāra-madhye) vertieft ist (nimagnam). || 15 ||
सर्वेषु चित्तमधुपो विषयद्रुमेषु
बभ्राम यः सततमस्तमिताभिलाषः ।
दैवादवाप्य परमेश्वरपारिजातं
त्रिप्तो विलीन इव मुञ्चति चञ्चलत्वम् ॥१६॥
Sarveṣu cittamadhupo viṣayadrumeṣu
babhrāma yaḥ satatamastamitābhilāṣaḥ |
Daivādavāpya parameśvarapārijātaṃ
tripto vilīna iva muñcati cañcalatvam || 16 ||
Der Geist (citta), der (yaḥ) einst ähnlich einer Biene (madhupaḥ) unaufhörlich (satatam) zwischen den Bäumen der Sinnesobjekte (viṣaya-drumeṣu…sarveṣu) umherflog (babhrāma), fand seine rastlosen Begierden erst dann ausgelöscht (astamita-abhilāṣaḥ), als er spontan (daivāt) den Nektarbaum des Höchsten Herrn (parama-īśvara-pārijātam) erreichte (avāpya). Von diesem völlig eingenommen (vilīnaḥ…iva), wurde er vollkommen zufrieden (triptaḥ) und gab seine umherwandernde Natur (cañcala-tvam) auf (muñcati). || 16 ||
यैरिन्द्रियैरपि वशीकृतशक्तिचेतः
पूर्वं कदर्थितमभूरहितैरिवोच्चैः ।
स्वच्छानिकेतपरचिद्रससंविभक्तैः
दिष्ट्याद्य तैरनुचरैरिव राजसे त्वम् ॥१७॥
Yairindriyairapi vaśīkṛtaśakticetaḥ
pūrvaṃ kadarthitamabhūrahitairivoccaiḥ |
Svacchāniketaparacidrasasaṃvibhaktaiḥ
diṣṭyādya tairanucarairiva rājase tvam || 17 ||
Oh Geist!, obgleich deine Kraft unterdrückt war (vaśīkṛta-śakti-cetaḥ…api), wurdest (abhūḥ) du einst (pūrvam) von den Sinnen (indriyaiḥ) gequält (kadarthitam) die (yaiḥ) wie (iva) gewalttätige (uccaiḥ) Feinde (ahitaiḥ) erschienen. Doch nun (adya) wirst du (tvam) glücklicherweise (diṣṭyā) von ihnen (taiḥ) erleuchtet (rājase), denn sie sind wie (iva) Gefährten (anucaraiḥ), ausgestattet mit dem Geschmack des höchsten, transparenten und nicht lokalisierbaren Bewusstseins (svaccha-aniketa-para-cit-rasa-saṃvibhaktaiḥ). || 17 ||
चिन्ता ततान करुणं प्रललाप पूर्वं
यत्संकुचस्थितिभयं रविजाद्विचार्य ।
चेतस्तदद्वयमिदम् निजरूपमीक्ष्य
दिष्ट्याद्य निर्भयममन्दमुदात्तमास्ते ॥१८॥
Cintā tatāna karuṇaṃ pralalāpa pūrvaṃ
yatsaṃkucasthitibhayaṃ ravijādvicārya |
Cetastadadvayamidam nijarūpamīkṣya
diṣṭyādya nirbhayamamandamudāttamāste || 18 ||
Der Geist (cetaḥ), der (yat) einst von Angst (cintā) erfüllt (tatāna) war (pūrvam) und schwermütig (karuṇam) klagte (pralalāpa) nachdem er (tat) die Furcht vor der durch den Gott des Karma verursachten (ravi-jāt) begrenzten Existenz (saṃkuca-sthiti-bhayam) untersucht hatte (vicārya), bleibt (āste) nun (adya), da er diese (idam) innerste (nija-rūpam) Nicht-Dualität (advayam) durch Glück (diṣṭyā) wahrnimmt (īkṣya), erhaben (udāttam), furchtlos (nirbhayam) und strahlend (amandam). || 18 ||
नित्यं यदेतदभवद्विफलप्रयासं
हेवाकदुर्ललितमप्रथितात्मभावम् ।
संवित्सुधारसचमत्कृतिघूर्णमानं
दिष्ट्या तदद्य नितरां स्पृहणीयमास्ते ॥१९॥
Nityaṃ yadetadabhavadviphalaprayāsaṃ
hevākadurlalitamaprathitātmabhāvam |
Saṃvitsudhārasacamatkṛtighūrṇamānaṃ
diṣṭyā tadadya nitarāṃ spṛhaṇīyamāste || 19 ||
This (mind) (etat), which (yat) once was (abhavat) weary of restless desires (hevāka-dur-lalitam), and whose efforts remained fruitless (nityam…viphala-prayāsam), for the Self’s presence was not yet realized (aprathita-ātmā-bhāvam), now (adya), by Good Fortune (diṣṭyā), is (tat) reveling in the astonishment of the Nectar-juice of Consciousness (saṃvit-sudhārasa-camat-kṛti-ghūrnamānam), and it is (āste) exceedingly (nitarām) desirable (spṛhaṇīyam). || 19 ||
चिन्ताशताकुलतरं न गतिं कदाचित्
भीतं भवादभजतैकमपि क्षनं यत् ।
चेतश्चिदात्मकमिदं सकलं विलोक्य
सुप्तप्रबुद्धमिव निर्वृतरूपमास्ते ॥२०॥
Cintāśatākulataraṃ na gatiṃ kadācit
bhītaṃ bhavādabhajataikamapi kṣanaṃ yat |
Cetaścidātmakamidaṃ sakalaṃ vilokya
suptaprabuddhamiva nirvṛtarūpamāste || 20 ||
Der Geist (cetaḥ…yat), gequält von unzähligen angstvollen Gedanken (cintā-śata-ākula-taram) und gepackt von der Furcht (bhītam) vor Saṃsāra (bhavāt), hatte nie (na…kadācit) auch nur (api) für einen einzigen (aikam) Augenblick (kṣaṇam) Ruhe (gatim) gefunden und genossen (abhajat). Doch nun, da er die gesamte Welt (idam…sakalam) als nichts anderes als Bewusstsein (cit-ātmakam) wahrnimmt (vilokya), verweilt er in Frieden (nirvṛta-rūpam…āste), wie (iva) jemand, der aus einem Albtraum erwacht (supta-pra-buddham). || 20 ||
वन्दामहे किमु नुमः किमु गौरवेण
हर्सेण चित्त किमु नाम निपीडयामः ।
सम्प्राप्तदुर्लभमहोदयशैवसम्पत्
त्वं कौतुकेन किमु मित्र विलोकयामः ॥२१॥
Vandāmahe kimu numaḥ kimu gauraveṇa
harseṇa citta kimu nāma nipīḍayāmaḥ |
Samprāptadurlabhamahodayaśaivasampat
tvaṃ kautukena kimu mitra vilokayāmaḥ || 21 ||
Oh Geist (citta)! Sollten (kim…u) wir dich mit Respekt (gauraveṇa) verehren (vandāmahe), oder (kim…u) dich mit begeisterter Freude (harṣeṇa) preisen (numaḥ), oder (kim…u) sollten wir dich wirklich (nāma) unterdrücken (nipīḍayāmaḥ)? Oder (kim…u), oh Freund! (mitra), sollten wir dich eifrig (kautukena) erforschen (vilokayāmaḥ)? Weil du nun (tvam) die große Erkenntnis Śivas erlangt hast, die sehr schwer zu erreichen ist (samprāpta-durlabha-maha-udaya-śaiva-sampat)? || 21 ||
आपृच्छ्यतामियमनादिघनप्रबोध-
स्नेहानुविद्धहृदयाद्धृदयाद्य माया ।
संसेव्यतां सुभगशैवपदप्रवेश-
सम्प्राप्तदुर्लभमहोदयमुक्तिलक्ष्मी ॥२२॥
Āpṛcchyatāmiyamanādighanaprabodha-
snehānuviddhahṛdayāddhṛdayādya māyā |
Saṃsevyatāṃ subhagaśaivapadapraveśa-
samprāptadurlabhamahodayamuktilakṣmī || 22 ||
Nachdem sie das (tām), was aus tiefem Herzen erfüllt von tiefer Zuneigung zum Ewigen (anādi-ghana-prabandha-sneha-anu-viddha-hṛdayāt) verehrt werden soll (saṃsevyatām) erforscht hat (āpṛcchya), ist Māyā (māyā) nun (adya) eins mit diesem (iyam) Herzen (hṛdayā). Erreicht durch die Absorption in den Gepriesenen Zustand von Śiva, ist dies das große Auftauchen des Schatzes der Befreiung, der denkbar schwer zu erreichen ist. (subhaga-śaiva-pada-praveśa-samprāpta-durlabha-maha-udaya-mukti-lakṣmī). || 22 ||
किं ब्रूमहे’त्र भवते सुकृतेन सत्ये
सर्वाशिषामविषये ननु वर्तसे त्वम् ।
यत्कारणातिगतनिर्मलनिर्विकल्प-
स्वच्छन्दशङ्करपदे भजसे’नुरागम् ॥२३॥
Kiṃ brūmahe’tra bhavate sukṛtena satye
sarvāśiṣāmaviṣaye nanu vartase tvam |
Yatkāraṇātigatanirmalanirvikalpa-
svacchandaśaṅkarapade bhajase’nurāgam || 23 ||
Was (kim) können wir dir (bhavate) sagen (oh Geist!) (brūmahe), wenn (nanu) du (tvam) durch Glück (sukṛtena) nun (atre) in einem Zustand verweilst (vartase), in dem es kein reales (satye) Objekt mehr (aviṣaye) für Gebete gibt (sarvāśiṣām)? Du bist (yat) der makellose, gedankenfreie und transparente Zustand von Śaṅkara jenseits aller Ursachen (kāraṇa-ati-gata-nirmala-nirvikalpa-svacchanda-śaṅkara-pade), wo du in reiner Liebe (anurāgam) schwelgst (bhajase)? || 23 ||
चित्रं तदेतदसमं यदभूत्सुखेषु
प्राप्तेषु निर्वृतिदशामनुवर्तमानाम् ।
दुःखेषु दुःसहतरेष्वपि चित्तमद्य
पूर्णप्रमोदरसनिर्भरमेतदास्ते ॥२४॥
Citraṃ tadetadasamaṃ yadabhūtsukheṣu
prāpteṣu nirvṛtidaśāmanuvartamānām |
Duḥkheṣu duḥsahatareṣvapi cittamadya
pūrṇapramodarasanirbharametadāste || 24 ||
Es ist erstaunlich (citram), dass dieser (tat…etat) Geist (cittam), der einst (yat) ruhelos (asamam) blieb (abhūt), während er (anu) Befriedigung (nirvṛti-daśām) im Erlangen (prāpteṣu) geistiger Freuden (sukheṣu) suchte (artamānam), nun (adya) selbst (api) in den schwersten (duḥ-saha-tareṣu) Leiden (duḥkheṣu), vom Nektar höchster Glückseligkeit erfüllt (etat…pūrṇa-pramoda-rasa-nirbharam…tat) verweilt (āste). || 24 ||
विश्वं निगीर्य सहसा कवलं विधाय
कालं प्रशान्तगगनोपमदिव्यमूर्तिः ।
या राजते निरुपमामृतपूरपूर्णा
सा कापि खेचरगतिर्जयति त्वदीया ॥२५॥
Viśvaṃ nigīrya sahasā kavalaṃ vidhāya
kālaṃ praśāntagaganopamadivyamūrtiḥ |
Yā rājate nirupamāmṛtapūrapūrṇā
sā kāpi khecaragatirjayati tvadīyā || 25 ||
Nachdem die Welt (viśvam) gewaltsam verborgen (sahasā…nigīrya) und die Zeit (kālam) zu einem Brocken (kavalam) gemacht wurde (vidhāya), regiert (rājate) die höchste und göttliche Form des besänftigten Himmels (praśānta-gagana-upama-divya-mūrtiḥ). Es ist (sā) deine (tvadīyā) unvorstellbare (kā…api) Aktivität, dich im Bewusstsein zu bewegen (khe-cara-gatiḥ), erfüllt von der Flut des unvergleichlichen Nektars (nirupama-amṛta-pūra-pūrṇā), die (yā) somit das Höchste ist (jayati). || 25 ||
ते कारणादिपतयः प्रलयं प्रयान्ति
यस्मिन्महावटटते विसमे गभीरे ।
शक्तिर्निजं वपुरपि प्रसभं जहोति
तद्धाम संश्रयसि वीरवर त्वमेकम् ॥२६॥
Te kāraṇādipatayaḥ pralayaṃ prayānti
yasminmahāvaṭaṭate visame gabhīre |
Śaktirnijaṃ vapurapi prasabhaṃ jahoti
taddhāma saṃśrayasi vīravara tvamekam || 26 ||
Deine (te) Herren wie Ursache usw. --d. h. Ursache und Wirkung-- (kāraṇa-ādi-patayaḥ) lösen sich (prayānti…pralayam) in diesem geheimnisvollen (gabhīre) und unerreichbaren (viṣame) großen Banyanbaum (mahā-vaṭaṭate) auf, in dem (yasmin) Śakti (śaktiḥ) sogar (api) die innere (nijam) Essenz (vapus) des Einzelnen augenblicklich (prasabham) verlässt (jahāti). Oh Bester der Helden (vīra-vara)! Du allein (tvam…ekam) ruhst (saṃśrayasi) in dieser Wohnstätte (tat-dhāma). || 26 ||
विद्युत्विलासचपले विभवे नताङ्गी-
भ्रूभन्गभन्गुरतरे’पि च जीवितेस्मिन् ।
चित्त त्वयैव विजितं श्रयता विनाशि-
दिग्देशकालकलनारहितं पदं तत् ॥२७॥
Vidyutvilāsacapale vibhave natāṅgī-
bhrūbhangabhanguratare’pi ca jīvitesmin |
Citta tvayaiva vijitaṃ śrayatā vināśi-
digdeśakālakalanārahitaṃ padaṃ tat || 27 ||
In dieser (asmin) mächtigen (vibhave) weltlichen Existenz (jīvite), in der (api…ca) wohlgeformte Frauen das zerbrechliche Spiel ihrer ausdrucksstarken, wie ein Blitz hin und her flackernden (vidyut-vilāsa-capale), Augenbrauen abhalten (natāṅgī-bhrū-bhanga-bhangura-tare), oh Geist (citta)!, ist der Zufluchtsort (śraya-tā) jener (tat) zerstörerische (vināśi) Zustand (padam), der frei von der Ursache von Zeit, Raum und Richtungen ist (dik-deśa-kāla-kalanā-rahitam). (Dieser Zufluchtsort) wird allein (eva) von Dir (tvayā) erobert --d. h. erreicht-- (vijitam). || 27 ||
स्वस्त्यस्तु ते स्वरविकस्वरसम्प्रदाय
संप्राप्तशङ्करपदोदितसम्मदाय ।
दुर्वारसंसृतिदशास्वपि निर्विकार-
नित्योदितात्मविभवाय भवाभवाय ॥२८॥
Svastyastu te svaravikasvarasampradāya
saṃprāptaśaṅkarapadoditasammadāya |
Durvārasaṃsṛtidaśāsvapi nirvikāra-
nityoditātmavibhavāya bhavābhavāya || 28 ||
Ruhm (svasti) sei (astu) dir (te), der du sowohl Existenz als auch Nicht-Existenz bist (bhavā-abhavāya), und die Hoheit des formlosen und immer neu entstehenden Selbst (nirvikāra-nitya-udita-ātmā-vibhavāya), erfreut über die Erleuchtung von Śaṅkaras Zustand, der durch die Mündliche Überlieferung erreicht wird und sich als Resonanz (des Bewusstseins) (svara-vikasvara-sampradāya-saṃprāpta-śaṅkara-pada-udita-sammadāya) selbst (api) im unaufhaltsamen Verlauf der weltlichen Existenz ausdehnt (durvāra-saṃsṛti-daśāsu). || 28 ||
स्वच्छन्दनिर्मलपदोदितनिर्निकेत-
संवित्सुधारसचमत्कृतिनिर्भरो’स्मि ।
दिष्ट्याद्य सद्गुरुमुखाम्बुजमध्य-
लब्धानुश्चार्यचारकथनोदयविस्मितो’स्मि ॥२९॥
Svacchandanirmalapadoditanirniketa-
saṃvitsudhārasacamatkṛtinirbharo’smi |
Diṣṭyādya sadgurumukhāmbujamadhya-
labdhānuścāryacārakathanodayavismito’smi || 29 ||
Ich bin (asmi) erfüllt vom Staunen über den Nektarsaft des nicht genau lokalisierbaren Bewusstseins, der sich als makelloser Zustand der Freiheit offenbart (svacchanda-nirmala-pada-udita-nirniketa-saṃvit-sudhārasa-camat-kṛti-nirbharaḥ). Durch Glück (diṣṭyā) habe ich den Kern jenes Lotus wahrgenommen, der aus dem Mund eines wahren Gurus erblüht (sat-guru-mukha-ambuja-madhya-labdha-anuḥ), und nun (adya) bin ich (asmi) erstaunt über die Konklusion der mündlichen Unterweisung das den geheimen Prozess betrifft (cāryacāra-kathana-udaya-vismitaḥ). || 29 ||
भवमरुभुविश्रान्तो मोहात् य एष मनो’ध्वगो
विषमविषयप्रोद्यत्तृष्नानिवेशवशीकृतः ।
शिवपदसुधासिन्धुं दैवादवाप्य स सादरं
किमपि सुखितं मज्जं मज्जं निमज्जति साम्प्रतम् ॥३०॥
Bhavamarubhuviśrānto mohāt ya eṣa mano’dhvago
viṣamaviṣayaprodyattṛṣnāniveśavaśīkṛtaḥ |
Śivapadasudhāsindhuṃ daivādavāpya sa sādaraṃ
kimapi sukhitaṃ majjaṃ majjaṃ nimajjati sāmpratam || 30 ||
Einst verweilte ich (yaḥ) aus Illusion (mohāt) in geistigen Aktivitäten (mana-udhvagaḥ), verzaubert von den Eindrücken der Gier, die verschiedene Sinnesobjekte hervorbringen (viṣama-viṣaya-prodyat-tṛṣnā-niveśa-vaśīkṛtaḥ), und wurde der Wüste des weltlichen Daseins überdrüssig (bhava-maru-bhuvi-śrāntaḥ). Da ich hingebungsvoll war (sādaram), erreichte ich (avāpya) spontan (daivāt) den Nektar-Ozean von Śivas Zustand (śiva-pada-sudhā-sindhum), die unbeschreibliche (kim…api) Glückseligkeit (sukhitam). Nun (sāmpratam) tauche (nimajjati) ich (saḥ) immer tiefer (majjam) darin ein (majjam). || 30 ||
निरावरणचिद्व्योमपरमामृतनिर्भरम् ।
नागाभिधानं तदिदं चित्तसंतोषकं व्यधात्॥
Nirāvaraṇacidvyomaparamāmṛtanirbharam |
Nāgābhidhānaṃ tadidaṃ cittasaṃtoṣakaṃ vyadhāt ||
Diese (idam) Rede von Nāgaḥ (nāgā-abhidhānam), die entstanden ist, als (Unwissenheit) durchbrochen wurde (vyadhāt), ist (tat) voll vom höchsten Nektar des enthüllten Himmels des Bewusstseins (nirāvaraṇa-cit-vyoma-parama-amṛta-nirbharam) und beruhigt den Geist (citta-saṃtoṣakam). ||
॥इति श्रीनागविपश्चिद्विरचिताचित्तसंतोषत्रिंशिका समाप्ता॥
|| Iti śrīnāgavipaścidviracitācittasaṃtoṣatriṃśikā samāptā ||
Hier (iti) endet (samāptā) die „Cittasaṃtoṣatriṃśikā“ oder „Dreißig Verse über die Befriedung des Geistes“, verfasst vom ehrwürdigen und gelehrten Nāgaḥ (śrī-nāga-vipaścit-viracitā-citta-saṃtoṣa-triṃśikā).
॥शुभमस्तु सर्वजगताम्॥
|| Śubhamastu sarvajagatām ||
‑ || Möge es (astu) der ganzen Welt (sarvajagatām) wohlergehen (śubham)! ||
Sanskrit Quelle:
SOAS University of London, 44390 "Saiva
hymns"
